Vandaag is de dag dat mijn man en ik weer even oud zijn. Om half zes stond ik op mijn blote voeten in de vloerverwarmde keuken. Ik ga lekkers bakken, maar eerst neem ik een glas lauw water met het sap van een halve citroen, de drank oogt troebel. De bovenverdieping is nog in diepe rust.

Buiten zie ik de eerste tekenen van licht aan de rand van de hemel. Door de lichtkoepel in het dak is het steelpannetje zichtbaar. Aan het metalen rooster dat onder het daklicht is bevestigd, hangt een varen. De luchtwortels raken inmiddels onze hoofden. Mijn groene vingers zorgen ervoor dat alle planten in huis binnen de kortste keren uitgroeien tot reuzen.

De keukenvloer is mijn yogamat, ik maak mijn lichaam wakker en buig mijn wervelkolom verschillende richtingen uit. De achterkant van mijn benen protesteren, mijn hielen komen langzaam richting grond. Ik sta in een mooie omgekeerde V zie ik in het ovenraam en draai alvast aan de knop voor de gewenste stand.

Ik was mijn handen en zoek de ingrediënten bij elkaar. Na iets meer dan een uur draai ik de oven uit. Op het aanrecht staan een clafoutis met peer en bosbes, croissants met chocola en kaas en een noten-kaneelkoek. Vandaag geen verjaardagbezoek, het is allemaal voor ons drietjes. Corona kleurt deze dag.

Normaal maak ik bijna iedere ochtend havermout in een steelpannetje op het fornuis, voor mezelf en man. Er zit een barst in de glazen kookplaat op de plek waar een keer een kruidenpotje viel. Ik verdeel het ontbijt over twee kommen en schep op twee schoteltjes, uit een kindertheeservies, een halve lepel havermoutbrij voor de ratjes. Pretzel en Brownie, onze medehuisgenoten, eten dit met smaak. Meestal zitten ze ongedurig op de bank, die ze via een latje vanuit hun hok kunnen bereiken, te wachten op de lekkernij.

We hebben sinds vorige maandag een nieuwe vaatwasser, de oude was ter ziele. Het beestje had al een paar jaar een speciale gebruiksaanwijzing. Tijdens zijn wasprogramma moest de deur open en dicht gedaan worden, anders vertelde hij al na drie minuten dat de vaat gedaan was. Wel wennen dat dat niet meer hoeft. Het was even de vraag of het inbouwapparaat bezorgd en geplaatst zou worden vanwege de thuisquarantaine.   

Aan de wand een ingelijste poster van chilipepers, genummerd qua scherpte van één (mild) tot tien (hot). De rode paprika heeft een één. Het pepertje dat mijn dochter vroeger kweekte in haar kindertuintje, een zes. Een klein groen exemplaar met de naam Macho wint met een tien.

Het lampje van onze koffiemachine knippert zenuwachtig, water bijvullen. Onder de kraan vul ik het reservoir, druk op de knop en hoor het malen van de bonen. Ik kijk naar het vullen van het kopje. Langzaam drink ik van de zwarte vloeistof, terwijl ik tegen het aanrecht leun. De geur van koffie en gebak komen vermengd mijn neusgaten binnen.

Het wachten is op de jarige, na een uur zegt het apparaat, als je toch geen koffie meer hoeft … en schakelt uit.