Ik zit in mijn stoel op het dak, schapenvachtje in de rug, een meditatiedoek om me heen geslagen en met beide voeten op de houten vlonder, de muur van het huis achter me. Mijn handen warmend aan een kopje koffie. De wind komt vandaag van links, de linkerkant van mijn lichaam voelt koud. Frisse lucht stroomt via mijn neusgaten naar binnen. Ik volg mijn adem een paar ademteugen heel aandachtig. Ik weet niet goed hoe ik me voel. Onrustig?

De laatste tijd zit ik hier elke ochtend en neem waar hoe de dag begint. Dit moment geeft me steun in deze gekke tijd, die vast de geschiedenisboeken in zal gaan.

Spreeuwen in het parkje achter ons huizenblok zitten in de toppen van de bomen, het geluid draagt ver in de vroege ochtend wanneer de stad nog niet geheel is ontwaakt. Iedere avond worden hier de laatste nieuwtjes uitgewisseld, totdat alles is verteld en de bomen verstillen.

In de schoorsteenpijp van het huis rechts van mij verdwijnt een kauw, een andere houdt de wacht. De vogels doen wat ze altijd doen rond deze tijd, ze bouwen een nest.

Een groep postduiven draait rondjes in de lucht. Elke ochtend worden ze vrijgelaten door de duivenmelker die om de hoek woont. Het eerste wat ze doen is ontelbare rondjes vliegen net boven de huizen. Op een gegeven moment komt het sein ‘andersom’, dan draaien ze nog evenveel rondjes de andere kant op. Boven me hoor ik het zoevende geluid van de vleugels.

Een merelechtpaar zit in de boom achter ons huis. Die heb ik nog niet eerder gezien dit jaar. In de hoogste takken hippen koolmeesjes heen en weer en met veel kabaal landen een paar eksters laag in de boom. In de dakgoot net boven mijn hoofd loopt een dikke duif. Mijn aanwezigheid is nog niet opgemerkt.

Vliegtuigen in de lucht tekenen nog steeds ruitpatronen naar alle windstreken. Zouden er passagiers inzitten die vastzaten in het buitenland en nu weer terugkomen in ons kikkerlandje? Waarschijnlijker is de aanvoer van goederen, daarvoor blijft het luchtruim open. Ik voel dat er spanning zit in mijn nek en schouders. Op een uitademing probeer ik spanning los te laten en volg de ritmische cadans van mijn adem in mijn lichaam.

De zon kleurt de lucht voor even roze, daarna helder geel licht schijnend over de daken. De zon verwarmt een steeds groter oppervlak van muren. De strakblauwe lucht laat de witte strepen uitwaaieren, vervagen. Geen wolkje aan de lucht.

Dikke hommels vliegen af en aan, verdwijnend door het gat in onze garagedeur. Gisteren zag ik een vlinder fladderen, een citroentje. Muizen onder de heg nemen de neergelegde pompoenpitten en hennepzaad mee naar hun hol.

De magnolia in de achtertuin van de buurvrouw staat bijna in bloei. Naar alle waarschijnlijkheid zal dat vandaag door de warme zonnestralen gebeuren.

De frisgroene kleur van het blad van de frambozenstruiken doet me al verlangen naar de heerlijke zoete smaak van zijn vruchten. Het water loopt me al in de mond. We hebben een dakmoestuin. In de grote bak eist de munt alle ruimte op, maar de rest van de kruiden doen hun best. Straks zal er nog wat sla ingezaaid worden, maar daarvoor is het nu nog net even iets te vroeg. Aardbeienplanten groeien in een twintigtal potten.

Buurpoes Floortje loopt vol verwondering rond over de daken van de schuurtjes en is voor de duvel niet bang, haar zusje denkt daar heel anders over. Die zit wat ineengedoken op het randje van een plat dakje om zich heen te kijken. Via onze buitentrap loopt Floortje onze binnenplaats op om te kijken of er nog een muisje te scoren valt. Ze heeft me niet gezien. Vandaag zijn de muizen haar te slim af en verdwijnt ze onder onze poort door de straat op.

Bij de basisschool achter ons huis komen de eerste leerkrachten aan. Gisteren konden de kinderen lesmateriaal op komen halen. In de papieren zak zat voor elk kind ook een gevouwen ballonnen dierfiguur in de kleur wit. Sommige kinderen waren blij dat ze even hun verhaal kwijt konden bij hun juf. Ook hoorde ik zingen voor een jarige. Niet veel kinderen blijven op school.

Vandaag begint mijn dochter aan haar eerste digitale schooldag. Onder normale omstandigheden  zou dit de laatste dag zijn geweest van haar toetsweek. Manlief werkt al anderhalve week vanuit huis. Straks verdwijnt hij weer naar zijn werkkamer om met zijn collega’s te overleggen vanaf het scherm.

Een paar dagen geleden is mijn schoonvader in het ziekenhuis opgenomen, voor onduidelijke klachten rondom de blaas. Vanochtend was de uitslag positief op de test van het coronavirus. Onzekere tijden, maar vooralsnog heeft hij een milde vorm.

Het kopje in mijn handen is leeg merk ik. Volgende keer wat bewuster drinken. De smaak is nog wel aanwezig op mijn tong. Mijn lichaam heeft de rust van mijn adem overgenomen, het hoofd heeft zich er nog niet bij neergelegd.

De lente heeft een sprintje genomen, alles gaat door.