Door de overdrijvende wolken lijkt het alsof ik op een schip zit op deze zondagochtend, koers noord-noordoost. Er vliegt een meeuw vooruit. De wind loeit en giert, mijn oren gloeien, wangen zijn ijskoud. Haren bevrijden zich uit de klem en slaan in mijn gezicht. Ik zet mijn voeten schrap op de vlonder, dein mee en drink mijn koffie uit een andere beker.

De storm blaast een zitplaats om. Ik schuif met mijn stoel over het dek met de gang van de zon mee. Mijn rechterhelft blijft warm. Meer en meer wolken drijven voorbij, die de warmtebron telkens een paar tellen laat verdwijnen. Geen strakblauwe lucht meer.

We passeren een schip aan loefzijde, in sommige van de vierkante patrijspoorten prijkt een groene kaart. Duim omhoog, ‘het gaat goed met mij’, staat erop. De reizigers achter deze ramen kijken nu de hele dag tegen de rode duim omlaag, het gaat niet goed met mij aan. Een busje komt langszij en meert aan. Op de kade wandelt een vader, een kind loopfietst hem vooruit. Ze zijn op berenjacht.

Al ruim vijfentwintig jaar, reis ik in de maand juni met de boot naar Terschelling, misschien een enkel jaar niet. Voor tien dagen is het eiland, één groot cultuur-walhalla. Het door alle kanten omringde land is dan geheel overgenomen door een mix van theatermakers, muzikanten, straatartiesten, filmers en (dicht)kunstenaars. Ik laat me door de dagen heen meevoeren naar mooie pareltjes en elke avond kruip ik intens voldaan in mijn tentje met uitzicht op de einder. Zou Oerol dit jaar doorgaan? De cultuursector wordt hard getroffen door de quarantaine.

Er glijdt een vliegtuig voorbij, een trein vaart mee.

Rook uit de schoorstenen waaiert alle kanten uit. De mast verderop met een fok bovenin, buigt gevaarlijk door. Een zwarte merel wiebelt mee op het onrustige ritme van een takkengiek, zo af en toe zich corrigerend met zijn staartriemen. Koolmeesjes houden met moeite hun pootjes om het hout geklemd. Krijsende meeuwen doorklieven de storm. De straffe wind blaast mijn gedachten weg.