Daar zit ik, dik aangekleed op het dakterras zittend in een stoel met schapenvacht, mijn hoofd is onbedekt. Mijn haar houdt mijn nek warm, maar bedekt niet de oren. Ik voel niet meteen hoe de wind staat, beide oren voelen koud. Warme handen door de koffie. Een strakblauwe lucht glimlacht me tegemoet. Via mijn adem luister ik naar wat mijn lichaam zegt. Nieuwsgierig scan ik mijn omgeving, benieuwd naar de belevenissen van vandaag.

Links is het dak al door de zon in bezit genomen. Er landen duiven op de nok, waarna er wat ruzie ontstaat over de gewenste afstand.

Het is nog een hele toer om bij hun nest te komen voor de schoorsteen-kauwen. Twijfelend staat er één op het randje van de pijp. Met de kop naar beneden valt hij door de schacht. Misschien is hij een zij, dat kan ik van deze afstand niet zien.

Er rijdt een trein over onze plaats, het geluid is zo hard. In de achtertuin, zo noemen we de school achter ons huis, komt een auto tot stilstand op de stoep. Er stappen twee passagiers uit. De bijrijder neemt plaats achter het stuur en stuurt de auto de straat op. De conciërge rolt even later de papiercontainers naar de weg, om daarna de brievenbus te legen.

De donkergroene poort in de verte opent zich en spuugt een auto uit. Een busje met aanhanger met steigermaterialen wordt opgeslokt, de mond sluit.

Veel vliegbewegingen, vogels scheren laag over. Duiven klapwieken omhoog en zweven omlaag. Het fladderen van koolmezen en een eenzame meeuw. Veel kauwen, die in minder dan geen tijd, een grote afstand overbruggen. Het geluid van een vliegtuig dat buiten mijn gezichtsveld passeert, een ander scheert net langs de woontoren.

Een mannetjes duif nijgt naar een vrouwtje twee nok-dakpannen van hem vandaan, de liefdesdans wordt niet beantwoord. Het publiek keert hem de rug toe en vliegt weg. Twee mussen zitten op een smal randje aan de zijkant van de goed in de lak zittende dakgoot te keuvelen. Onze dakrand is volledig aan het afbladderen. Verschillende schilders hebben we om een offerte gevraagd, geen enkele heeft gereageerd.

De oorspronkelijke schoorstenen op de daken van de uitbouwen naast me, zijn bijna allemaal vervangen door exemplaren van plastic en metaal. Schaduw wandelt over de daken mijn richting uit, de zon zet steeds meer pijpen in het licht.

Gisteren was ik in de uitbouw, keuken, al dansend het eten aan het klaarmaken. Uit de boombox kwam de muziek van Bob Marley; ‘One good thing about music. When it hits, you feel no pain’. De ‘coronableus’ laat zijn sporen na.