Er komt een routine in het thuisleven, met de nodige ruimte en aandacht voor elkaar. Door het mooie lenteweer komt er extra oppervlak bij, plaats en dakterras. Nog steeds het advies om er niet massaal op uit te trekken, wat wel erg aanlokkelijk is. In eigen buurt blijven voor de nodige beweging, is daarin de raad.

Voor de lazy sunday heb ik vanochtend een vruchtenbrood en een appeltaart gebakken. Alletwee zonder recept en gewoon op gevoel. Ooit heb ik recepten hiervoor gevolgd, maar nu speel ik met de ingrediënten en voeg toe waar nodig. Ze staan af te koelen op het rooster en ik zit op mijn vaste spot boven straatniveau van de stilte te genieten. Het is niet koud en ben dus wat minder gelaagd gekleed, maar de schapenvacht ligt wel in de stoel. Geen geluid van auto’s over de rondweg, waardoor de vogels goed te horen zijn. Een zacht briesje strijkt langs mijn gezicht. Ik adem de zondag in en die voelt goed, de belofte aan mooi weer in het verschiet.

Op de plek waar ik zit heb je ruim zicht, bij helder weer, op het luchtruim en je kunt de vliegtuigen al van verre aanzien komen. Gisteren was het druk met vliegverkeer in de strakblauwe lucht. Twee machines passeerden elkaar over een denkbeeldige luchtweg, elk keurig rechtshoudend, smalle strepen nalatend eindigend in puntjes. Vandaag is het rustig, heel af en toe een witte streep, die snel vervaagt. Het geluid bereikt pas laat de grond, de vliegtuigen zijn al voorbij.

De hoofdrol is vandaag weggelegd voor de duiven, die zijn druk bezig met lenteperikelen. Althans er wordt druk het hof gemaakt, flink gebogen, kopjes tot aan de grond door de doffers, staarten omhoog. De dames gaan er voor zover ik kan zien nu niet op in. Gisteren zat er een paartje dicht tegen elkaar aan op de dakgootrand te genieten van de avondzon, elkaar kopjes gevend. Volgens mijn man zitten ze er elke avond van de zonsondergang te genieten. De doffer glad in het pak en vrouwlief in haar verwassen en pluizige joggingpak. Een paar op leeftijd denk ik.

Al babbelend komen er twee kleurrijke nijlganzen laag overvliegen. Anders dan de naam doet vermoeden zijn ze familie van de eenden. De schoorsteen-kauwen maken hun toilet op het stenen randje, om daarna door de dakgoot te gaan banjeren. Kauwen behoren tot de familie van de kraaien en zijn de kleinste vogels van deze soort.

Keer op keer weerkaatst de zon de draden van een spinnenweb bovenin de berk van de overbuurman, als de wind er zachtjes mee speelt. Uit dezelfde berk komt een paniekroep van een vogel, maar ik zie hem niet. Even later vliegen er een heleboel vogels op. Waarom is niet duidelijk.

De vogels op de nok van het huizenblok rechts van mij, lijken door de belichting van de zon, uitgeknipt uit zwart papier. Steeds meer schoorstenen beginnen te roken, de buurt ontwaakt. De zon begint snel terrein te winnen en wandelt over de bloempotten waar de aardbeienplanten in groeien, elke keer een andere pot uitlichtend.

Laat de rest van de dag maar komen!